Het is jaren geleden dat ik deze zin hoorde. Tijdens een opleiding Hoger Management zaten we in een collegeserie rond intervisie en zelfreflectie. Om duidelijk te maken dat de beoordeling van een gebeurtenis afhankelijk is van ieders eigen context, gebruikte een docent deze zin. Jouw werkelijkheid kan anders zijn dan de waarheid van een ander. Daarom kun je niet maar zo denken voor een ander. Onlangs kwam ik dat in praktijk weer eens treffend tegen.

Ik sprak bewoners in een verouderde woonwijk, waarvoor betreffende woningcorporatie ingrijpende reconstructieplannen in petto had. Veel van de bezochte huurders spraken over een meneer waar ze mee te doen hadden. Hij had een grote, prachtig onderhouden, tuin en een mooie volière met vogels. “Deze man kun je zijn huidige woonsituatie niet ontnemen”, was de algemene opinie. Wat schetst mijn verbazing tijdens het bezoek aan betreffende bewoner? Meneer had altijd met plezier gewoond, maar zijn persoonlijke situatie was veranderd en hij wilde graag verhuizen naar een appartement zonder tuin, zodat hij geen werk meer had met de tuin en zijn vogels.

Dit is slechts één van de vele voorbeelden waar ik frequent mee word geconfronteerd. In de verhouding tussen overheid en samenleving, of tussen leidinggevenden en medewerkers. Altijd weer anders, maar wel met eenzelfde teneur en les: voordat je je een oordeel vormt over een persoon of een groep mensen is het verstandig je eerst in te leven in hun achtergrond. Denken voor een ander werkt averechts, zeker als de ander niet is betrokken. Een reden temeer om zowel privé als in je werksituatie te investeren in onderlinge reflectie!